در بدر تر از باد زیستم
در سرزمینی که در آن گیاهی نمی روید
ای تیز خرامان من ،
لنگی پای من از ناهمواری راه شما بود...
آنکه می گوید دوستت دارم
خنیاگر غمگینی ست
که آوازش را از دست داده است
ای کاش عشق را
زبانِ سخن بود
هزار کاکلیِ شاد
در چشمان توست
هزار قناری خاموش
در گلوی من
عشق را
ای کاش زبانِ سخن بود
آنکه می گوید دوست ات می دارم
دل اندوهگین شبی ست
که مهتاب اش را می جوید
ای کاش عشق را
زبانِ سخن بود
هزار آفتابِ خندان در خرامِ توست
هزار ستاره ی گریان
در تمنای من
عشق را
ای کاش زبانِ سخن بود
عاشقان سرشکسته گذشتند ،
شرمسار ترانه های بی هنگام خویش ،
و کوچه ها
بی صدا ماند و صدای پا .
سربازان
شکسته گذشتند ،
خسته
بر اسبان تشریح ،
و لتّه های بی رنگ غروری
نگون سار
بر نیزه هاشان
تو را چه سود
فخر به فلک بر
فروختن
هنگامی که
هر غبار راه لعنت شده نفرین ات می کند؟
تو را چه سود از باغ و درخت
که با یاس ها
به داس سخن گفته ای.
آن جا که قدم بر نهاده باشی
گیاه
از رستن تن می زند
چرا که تو
تقوای خاک و آب را
هرگز
باور نداشتی
فغان! که سرگذشت ما
سرود بی اعتقاد سربازان تو بود
که از فتح قلعه ی روسپیان
باز می آمدند
باش تا نفرین دوزخ از تو چه سازد ،
که مادران سیاه پوش
-داغدار زیباترین فرزندان آفتاب و باد-
هنوز از سجاده ها
سر بر نگرفته اند
اگر این گونه به رندی
با شما
سخن از کام یاریِ خویش در میان می گذارم ،
- مستی و راستی-
به جز آزارِ شما
هوایی
در سر
ندارم !
اکنون که زیر ستاره ی دور
بر بامِ بلند
مرغِ تاریک است
که می خواند ،
اکنون که جدایی گرفته سیم از سنگ و حقیقت از رویا ،
و پناهِ از توفان را
بردگانِ فراری
حلقه بر دروازه ی سنگینِ اربابانِ خویش
بازکوفته اند ،
و آفتابگردان های دو رنگ
ظلمت گردانِ شب شده اند ،
و مردی و مردمی را
همچون خرما و عدس به ترازو می سنجند
با وزنه های زر ،
و هر رفعت را
دست مایه
زوالی ست ،
و شجاعت را قیاس از زر و سیمی می گیرند
که به انبان کرده باشی ؛
اکنون که مسلک
خاطره یی بیش نیست
یا کتابی در کتاب دان ؛
و دوست
نردبانی ست
که نجات از گودال را
پا بر گرده ی او می توان نهاد
و کلمه ی انسان
طلسمِ احضارِ وحشت است و
اندیشه ی آن
کابوسی که به رویای مجانین می گذرد ؛
ای شمایان !
حکایت شادکامیِ خود را
من
رنج مایه ی جان ناباورتان می خواهم !
به تو دست می سایم و جهان را در می یابم ،
به تو می اندیشم
و زمان را لمس می کنم
معلق و بی انتها ... عریان
می وزم، می بارم، می تابم
آسمان ام
ستاره گان و زمین،
و گندمِ عطر آگینی که دانه می بندد
رقصان
در جانِ سبز خویش
از تو عبور می کنم
چنان که تندری از شب.
می درخشم و فرو می ریزم